શરદ પૂર્ણિમાનો ચંદ્ર એટલે પૂર્ણતાનું પ્રતીક…

શરદ પૂર્ણિમાનો ચંદ્ર એટલે પૂર્ણતાનું પ્રતીક. આ દિવસે ચન્દ્ર પૃથ્વીની નજીક આવે છે. શરદપૂર્ણિમાને દિવસે ચન્દ્ર સોળે કળાએ ખીલી ઊઠે છે. એની સોળ કળાઓ છે અમૃતા, મનાદા,પૂષા, પુષ્ટિ, તુષ્ટિ, રતિ,ધૃતિ, રાશિની, ચન્દ્રિકા, કાંતિ, જ્યોત્સના, શ્રી, અંગદા, પૂર્ણા અને પૂર્ણામૃતા…તારા વિના શ્યામ મને એકલડું લાગે રાસે રમવાને વ્હેલો આવજે  ગરબે ઘુમતી ગોપીઓ, સૂની છે ગોકુળની શેરીઓ સૂની સૂની શેરીઓમાં, ગોકુળની ગલીઓમાં રાસે રમવાને વ્હેલો આવ આવ આવજે – તારા વિના શ્યામ મને શરદ પૂનમની રાતડી ચાંદની ખીલી છે ઘણી ભાતની તું ન આવે તો શ્યામ રાસ જામે ન શ્યામ રાસે રમવાને વ્હેલો આવજે — તારા વિના શ્યામ મને અંગે અંગ રંગ છે આનંદનો, રંગ કેમ જાય તારા સંગનો પાયલ ઝણકાર સુણી હૃદયનો નાદ સુણી રાસે રમવાને વ્હેલો આવ આવ આવજે —- તારા વિના શ્યામ મને   સૈયર હાલો ને જઇએ આજ ગરબે ઘૂમવાને સૈયર હાલો ને જઇએ આજ ગરબે ! મનમાં ઉમંગ જાગે, હૈયે તરંગ ઉઠે, હાલો ને જઇએ આજ ગરબામાં.. હે ઢોલ ઢમઢમ વાગે ને થાય રૂદિયે ધડકાર હે મીઠી બંસી વાગે ને થાય ચિતડે થડકાર હે આભમાં ચાંદો સોહે, સૌનું મનડું મોહે હાલો ને જઇએ આજ ગરબામાં.. હે ઝાંઝર છમછમ વાગે ને થાય મીઠ્ઠો રણકાર હે ગોરી ગરબે ઘૂમે રે સજી સોળે શરણાર હાથ ના હૈયું રહે, મારું ચિતડું કહે, હાલો ને જઇએ આજ ગરબામાં.. ઓ છોડી ગોરી નમણી નાજુકડી તું એકલડી નાર તારુ દલડું ચોરાઇ જતા લાગે નહીં વાર સંગે સૈયરની ટોળી, ગરબે રમવા દોડી હાલો ને જઇએ આજ ગરબામાં.. ઓ ગોરી દલડું લોભાવે તારી આંખ્યુંનો માર ચાલ લટકાળી જોઇ લાગે કાળજે કટાર આજની રાત સારી, નિરખું વાટ તારી હાલો ને જઇએ આજ ગરબામાં.. બજે તાલ મંજીરા ઢોલ રે ભવાની માં જોગણીયું સૌ ડોલે મનમાની માં ગબ્બરને હીંડોળે રમવા આવો ને માં, અમારે મ્હોલે  તોરણ બાંધ્યા શેરીને પોળે રૂપાળી માં મસ્તક તારે ખોળે બિરદાળી માં જનમ જનમને કોલે રમવા આવો ને માં, અમારે મ્હોલે માં.. પહેરી પગમાં પાવડી તમે આવો ને રમવા માવડી છે અંતર આશ આવડી તમે તારો અમારી નાવડી તુજ ભક્તિ ભરી રસ છોળે હેતાળી માં તનમનિયા તરબોળે મતવાલી માં હૈયું ઝંખી ઝોળે રમવા આવો ને માં, અમારે મ્હોલે માં ચોસઠ ચોસઠ જોગણી એની આંખ્યું ઝુરે છે વિજોગની રત રઢિયાળી રમે બિરદાળી આજ તાળી બજે છે ત્રિલોકની નૈના તરસ્યા તુજ ને ખોળે કૃપાળી માં સ્વપ્ન મહીં ઢંઢોળે મહાકાળી માં આતમ અંબા ખોલે રમવા આવો ને માં, અમારે મ્હોલે ઢોલીડા ઢોલ રે વગાડ મારે હીંચ લેવી છે, હે હીંચ લેવી છે ને (મારે ગરબે ઘૂમવું છે)… ઢોલીડા… ઢોલીડા ઢોલ રે વગાડ મારે હીંચ લેવી છે.  હે તારે કિયા ભાઈનાં ચોગલે હવે હીંચ લેવી છે ? મારા સાહ્યબા તારે ચોગલે મારે હીંચ લેવી છે. હે… તારા ઢોલની માથે જો ને દાંડિયું પડે ને મારા હૈડા લેરે જાય… મારા દલડાં લેરે જાય… મારા હૈડા લેરે જાય…  ઢોલીડા… ઢોલીડા ઢોલ રે… હે તારે કિયા ભાઈને દાંડિયે આજે હીંચ લેવી છે ? મારા સાહ્યબા તારે દાંડિયે મારે હીંચ લેવી છે. હે… તારા ઢોલની માથે જો ને દાંડિયું પડે ને મારા હૈડા લેરે જાય… મારા દલડાં લેરે જાય… મારા હૈડા લેરે જાય…  ઢોલીડા… ઢોલીડા ઢોલ રે… તારે કિયા ભાઈની ઠેસે હવે હીંચ લેવી છે? મારા સાહ્યબા તારી ઠેસે મારે હીંચ લેવી છે. હે… તારા ઢોલની માથે જો ને દાંડિયું પડે ને મારા હૈડા લેરે જાય… મારા દલડાં લેરે જાય… મારા હૈડા લેરે જાય…  ઢોલીડા… ઢોલીડા ઢોલ રે…

Criticism/A Doll’s House

Criticism

A Doll’s House criticises the traditional roles of men and women in 19th-century marriage. To many 19th-century Europeans, this was scandalous. Nothing was considered more holy than the covenant of marriage, and to portray it in such a way was completely unacceptable; however, a few more open-minded critics such as the Irish playwright George Bernard Shaw found Ibsen’s willingness to examine society without prejudice exhilarating. In Germany, the production’s lead actress refused to play the part of Nora unless Ibsen changed the ending, which, under pressure, he eventually did. In the alternative ending, Nora gives her husband another chance after he reminds her of her responsibility to their children. This ending proved unpopular and Ibsen later regretted his decision on the matter. Virtually all productions today, however, use the original ending, as do nearly all of the film versions of this play, including Dariush Mehrjui’s Sara (the Argentine version, made in 1943 and starring Delia Garcés, does not; it also modernizes the story, setting it in the early 1940s

Much of the criticism is focused on Nora’s self-discovery, but the other characters also have depth and value. The infected Dr. Rank and Nora both suffer from the irresponsibility of their fathers: Dr. Rank for the father who infected his family, Nora for the father she likely married to protect. Dr. Rank’s disease becomes a metaphor for the poison infecting the Helmers’ marriage and society at large. Mrs. Linde provides the model of a woman who has been forced to fend for and find herself – a self-aware, resourceful woman.